Lost in 1979

Lost bu. Biz izleyenler teori üretmekten ya da üretememekten perperişan olduk. Düşüne düşüne beyin motorlarını yaktık. Sanırım bundan sebeptir ki, artık benim rüyalarıma da girmeye başladı. Ehem, Sawyer'lı müthiş rüyamı bir kenara koyarsak, geçen gece zamanda yolculuk yapıp 1979'a kendimi attım:). Ben atmadım da artık birileri yolladı işte. Neden 1979 hiç bilmiyorum. Ortalıkta bilgiçlik taslayarak dolaşıyordum. 'Hacııı, sen naparsan yap whatever happened, happened' havalarındaydım yani:))). Pehhh!

0 yorum:

Yorum Gönder

About this blog

I remember one morning getting up at dawn, there was such a sense of possibility. You know, that feeling? And I remember thinking to myself: So, this is the beginning of happiness. This is where it starts. And of course there will always be more. It never occurred to me it wasn't the beginning. It was happiness. It was the moment. Right then.